Oferta zespołu terapeutów z Harmonii

Jest nowym podejściem należącym do tzw. Trzeciej Fali terapii poznawczo-behawioralnych. DBT powstała z myślą o osobach chorych na zaburzenie osobowości z pogranicza (borderline). Jest skuteczna w leczeniu pacjentów przejawiających próby samobójcze, samouszkodzenia, tendencje i myśli samobójcze, depresję, dystymię, bulimię i uzależnienia. Działa u osób dorosłych i nastolatków.

Terapia dialektyczna zawiera wszystkie elementy terapii poznawczo-behawioralnej. Modyfikuje się w niej zarówno zachowanie, jak i myślenie. Jak we wszystkich terapiach Trzeciej Fali fundamentem jest uważność – mindfulness, czyli oduczanie się dysfunkcyjnych nawyków myślowych poprzez koncentrowanie się na tu i teraz. Kolejnym elementem jest akceptacja rzeczywistości taką, jaka jest, zaprzestanie walki ze światem i samym sobą, docenianie swojego życia. Terapia dialektyczna różni się od poznawczo-behawioralnej jeszcze bardziej partnerską relacją z pacjentem.

To jedna z metod psychoterapii i treningu psychologicznego, należąca do tzw. Trzeciej Fali terapii behawioralnej.
ACT jest polecana m.in. osobom, które niejednokrotnie – ze strachu przed bliżej nieokreślonymi konsekwencjami – unikają podejmowania wyzwań mogących być dla nich źródłem radości. Terapia akceptacji i zaangażowania służy głównie tym, którzy uciekają od doświadczanych emocji.

EMDR to terapia dla osób, które przeżyły bolesne, traumatyczne doświadczenia i borykają się z ich psychicznymi konsekwencjami. Takie doświadczenia, ze względu na poziom stresu, mogą prowadzić do rozregulowania układu nerwowego człowieka i niepożądanych, trudnych do kontrolowania reakcji. Te reakcje na poziomie emocjonalnym to często uczucie bezsilności, lęk, smutek, złość, niekiedy także wstyd. Na poziomie fizjologicznym: bezsenność, drażliwość, pobudzenie bądź przeciwnie – apatia, czasami też dolegliwości zdrowotne bez wyraźnych przyczyn medycznych. W myśleniu – najczęściej intruzywne (mimowolne) wspomnienia, brak wiary w siebie, nieufność, poczucie skrzywdzenia. To tylko niektóre z możliwych symptomów przeżytej traumy.

Do ich pojawienia się może prowadzić zarówno pojedyncze, dramatyczne przeżycie, jak i wiele pomniejszych, negatywnych wydarzeń. Częste trudne doświadczenia w relacjach rodzinnych, partnerskich czy w pracy mogą mieć dla układu nerwowego podobne skutki jak jednorazowa duża trauma.

Technicznie metoda ta polega na przywołaniu bolesnego wspomnienia, skupieniu uwagi na uczuciach i myślach, które ono powoduje i jednoczesnej, naprzemiennej stymulacji obu półkul mózgowych, najczęściej przez ruch gałek ocznych. W zależności od potrzeb pacjenta mogą być też stosowane inne bodźce sensoryczne. W pierwszej fazie terapii, nim pacjent skonfrontuje się z bolesnymi wspomnieniami, zostaje do tego bezpiecznie przygotowany: uczy się różnych sposobów łagodzenia napięcia, obniżania lęku i zwiększania poczucia bezpieczeństwa.

Terapia EMDR – odwrażliwianie i przetwarzanie za pomocą ruchu gałek ocznych – jest poparta wieloletnią praktyką kliniczną i pozytywnymi wynikami badań. Rekomendują ją Światowa Organizacja Zdrowia i Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne jako jedną z dwóch najskuteczniejszych metod leczenia traumy, obok psychoterapii poznawczo-behawioralnej.

To ćwiczenia umysłu, przeznaczone głównie dla osób, które nie radzą sobie ze stresem i negatywnymi emocjami, choć nie tylko. Trening uważności może się okazać pomocny także w przypadku depresji, uzależnień czy zaburzeń odżywiania. Uważność nie jest praktyką religijną, lecz metodą pracy z własnym umysłem. Może być praktykowana przez każdego niezależnie od wyznania. Jon Kabat-Zinn, twórca pierwszego treningu uważności (MBSR), ponad 30 lat temu wymyślił ten termin, żeby nie używać słowa „medytacja” i nie budzić niepotrzebnych konotacji religijnych.

Praktykowanie uważności nie służy doświadczaniu odmiennych stanów świadomości, nie jest też hipnozą ani treningiem relaksacyjnym (relaksacja jest częstym efektem ćwiczeń uważności, ale nie celem samym w sobie). Praktykowanie uważności nie służy izolowaniu się od życia i jego problemów, nie prowadzi do niemyślenia ani nie odrywa od rzeczywistości. Przeciwnie: odwraca nawykową tendencję unikania doświadczenia (często występującą u osób z zaburzeniami emocjonalnymi), aby nie przeżywać i nie dopuszczać do siebie trudnych przeżyć (np. myśli lub emocji).

Działanie uważności, które przybliża nas do doświadczenia takim, jakim ono jest – odbierane jako przyjemne lub nieprzyjemne – z otwartością i akceptacją, ale bez utożsamiania się z nim, to mechanizm pozytywnie wpływający na zdrowie. Zmniejsza lęk i osłabia skłonność do zamartwiania się. Badania pokazują, że umiejętność ta poprawia samoregulację emocjonalną.

Prowadzimy je w formie grupowej lub indywidualnej. Bazują m.in. na pracy z oddechem. Wykorzystujemy najnowsze technologie komputerowe, m.in. biofeedback. Dopasowujemy program relaksacyjny do indywidualnych potrzeb pacjenta tak, by w najskuteczniejszy sposób poradził sobie ze stresem. Celem tych treningów jest stworzenie indywidualnego sposobu radzenia sobie z napięciami.

Opiera się na 3 prostych założeniach:

• jeśli coś działa, rób tego więcej;
• jeśli coś nie działa, nie rób tego więcej – rób coś innego;
• jeśli coś się nie zepsuło – nie naprawiaj tego.

W czasie pracy terapeutycznej w tym podejściu akcent położony jest na poszukiwaniu mocnych stron i zasobów, które mogą umożliwić poprawę i posłużyć w procesie zmiany. W nurcie TSR skupiamy się na teraźniejszości oraz przyszłości, identyfikując potrzeby. To klient wyznacza swoje cele i wraz z terapeutą poszukuje optymalnych rozwiązań. Uznaje się, że klient jest ekspertem, a terapeuta jedynie stanowi wsparcie w poszukiwaniu możliwości.

Podejście skoncentrowane na rozwiązaniach stosuje się w pracy:

• z rodziną;
• z dziećmi z trudnościami wychowawczymi;
• z osobami z problemami w obszarze zdrowia psychicznego;
• z osobami z doświadczeniem sytuacji trudnej;
• z osobami z doświadczeniem trudności w życiu zawodowym.

W terapii systemowej skupiamy się na obserwacji relacji w rodzinie lub związku partnerskim w celu poprawy komunikacji między jej członkami. W tym podejściu uznaje się, że zaburzenia równowagi między różnymi systemami, np. rodziną, partnerem, współpracownikami, mogą prowadzić do wystąpienia trudności i odczuwania dyskomfortu psychicznego. Pojawiające się trudności w relacjach z innymi, konflikty, poczucie bycia wykorzystywanym przez innych mogą wpływać na nas, nasze zachowanie i prowadzić do negatywnych konsekwencji. W czasie pracy analizuje się rolę pełnione przez klienta w różnych grupach społecznych, analizuje się sposób komunikacji i granice między systemami. W terapii systemowej uznaje się, że zmiana w jednej osobie wpływa na zmianę w całym systemie, np. w parze czy w rodzinie. Terapia systemowa może polegać zarówno na pracy indywidualnej, jak i na pracy z całym systemem: rodziną lub parą.

Terapia systemowa przeznaczona jest dla osób zmagających się:

• z zaburzeniami psychicznymi lub emocjonalnymi;
• z sytuacją dużej zmiany życiowej, np. z zawarciem związku małżeńskiego, z narodzinami dziecka, ze śmiercią współmałżonka, z rozwodem;
• z problemami wychowawczymi;
• z kryzysami rozwojowymi, np. z trudnościami występującymi u nastolatków;
• z konfliktami małżeńskimi;
• z kryzysami rodzinnymi.

Psychodietetyka to dziedzina łącząca wiedzę dotyczącą racjonalnego, zgodnego z indywidualnym rytmem organizmu odżywiania ze sferą psychologiczną, wzmacniającą proces zmiany. Efektem połączenia potencjału oraz energii dziedzin psychologii i dietetyki jest skuteczna zmiana stylu życia w kierunku zdrowych nawyków żywieniowych, lepszego samopoczucia, poprawy wyglądu i akceptacji siebie.

Współpraca z psychodietetykiem umożliwia nie tylko przyjrzenie się przyczynom trudności w zdrowym odżywianiu, braku motywacji do aktywności fizycznej czy dbania o siebie, ale także daje sposoby na korzystniejsze wybory żywieniowe, wiarę i motywację do zmiany, wyznaczanie realistycznych celów. Psychodietetyk pomoże ograniczyć wpływ codziennego stresu, nadmiernych emocji lub trudności na sposób odżywiania się. Wspomoże stworzenie jadłospisu dostosowanego do potrzeb i możliwości, a także zachęci do korzystnej dla samopoczucia aktywności fizycznej.

Z pomocy psychodietetyka może skorzystać każdy, kto zauważa trudności w prawidłowym odżywianiu, jest zmęczony kolejnymi dietami, zauważa niepokojący wpływ emocji na sposób odżywiania czy też potrzebuje wsparcia i motywacji, aby osiągnąć trwałą zmianę.

Twórcą psychodramy jak i socjometrii i terapii grupowej był Jacob Levy Moreno, który żył w latach 1989-1974. W tym samym czasie rozwijała się psychoanaliza wnosząca duży wkład w rozumienie psychopatologii. Moreno zainspirowany ideą Freuda, rozpoczął własne poszukiwania. Obserwując nieskrępowane zabawy dzieci, spontanicznie wcielające się w różne role, dostrzegł w tej twórczej, niepohamowywanej aktywności, ogromny potencjał leczniczy. W jego głowie zaczęła kiełkować myśl, że zdrowie tkwi w otwarciu się na spontaniczne, kreatywne działanie i w wyjściu poza dotychczasowe nawyki. Od tego momentu, człowiek w koncepcji Moreno jest rozumiany jako jednostka aktywnie zaangażowana w proces twórczej zmiany, uwzględniającej warunki rzeczywistości zewnętrznej i świata wewnętrznego. Celem jest osiągnięcie jak najlepszego i elastycznego przystosowania jednostki do zmieniających się okoliczności, a także twórczy wpływ na tę rzeczywistość.

Psychodrama jest historycznie drugą po psychoanalizie szkołą psychoterapii, jednocześnie współczesna psychodrama ma duży potencjał integracyjny i czerpie z wielu innych uznawanych podejść psychoterapeutycznych. Jej siłą jest także zaangażowanie zmysłów i rozwinięcie idei międzyludzkiego spotkania (encounter), podczas którego dochodzi do zetknięcia się tego, co już dobrze znane z tym, co nowe i odmienne,. Dlatego jest ona również cennym i skutecznym narzędziem międzykulturowej integracji. Psychodrama może być z powodzeniem stosowana w psychoterapii, rozwoju osobistym, coachingu, businessie, nauczaniu, czy rozwiązywaniu konfliktów. Można ją używać zarówno w pracy z dziećmi, młodzieżą, dorosłymi jak i seniorami, z osobami upośledzonymi umysłowo i z chorymi psychicznie. PsychodRama – jako rama właściwego działania nie ma jednak założonego scenariusza i tym różni się od teatru. To osoba i jej aktualna gotowość do kolejnego kroku decyduje o tym, jak wielki on będzie i w jakim kierunku… Myśląc schematycznie o rolach, w jakich funkcjonujemy – rodzic, szef, kolega… często zamykamy się w wąskich systemach znaczeń. Na scenie psychodramy możliwe jest eksperymentowanie, poznawanie i nowe kształtowanie tych ról, poszerzanie naszego repertuaru zachowań i reakcji, dzięki czemu zmniejsza się nasz lęk, wzmacnia poczucie adekwatnego wpływu i siły, podnosi samoocena.

Psychodrama jest metodą, dzięki której człowiek ma szansę doświadczyć różnorodności stanów, sposobów bycia i uzyskać nową świadomość siebie, innych i świata. Ponieważ wszystko to odbywa się w działaniu, dochodzi do uruchomienia energii i spontaniczności. Szczególnie cennym doświadczeniem psychodramatycznym, pozwalającym spojrzeć na świat z innej perspektywy jest zamiana roli, podczas której wcielamy się w kogoś innego, być może w osobę, z którą jest nam bardzo trudno, lub której dotychczas nie rozumieliśmy. Zazwyczaj jest to początek zmiany w naszym przeżywaniu a niejednokrotnie także w tej relacji. Dzieje się tak dzięki uzyskaniu bezpośredniego wglądu w subiektywne i ograniczone spostrzeganie innych a co za tym idzie poszerzeniu perspektywy o nowe bardziej obiektywne rozumienie. Psychodrama ma też walor treningowy pozwalający nam przećwiczyć coś całkowicie nowego, wejść w rolę, lub wypróbować jakąś reakcję. Dzięki temu wyposaża nas w nowy asortyment a także kształtuje postawę spontanicznego działania. Terapeuci pracujący psychodramą stosują techniki pobudzające jednostki i grupy do eksploracji różnych możliwości tkwiących zarówno w nich jak i w pojawiających się okolicznościach. Nieustannie twórczo równoważą intuicję, i wiedzę teoretyczną. Ta ogromna wolność i otwartość bynajmniej nie oznaczają, że psychodrama jest pozbawiona bezpiecznych ram. Psychodrama ma strukturę i zasady, które poznawane są w trakcie specjalistycznego szkolenia i w oparciu, o które liderzy prowadzą protagonistyczne prace indywidualne oraz grupowe.

Psychodrama to jedna z form terapii doświadczeniowych. Pozwala pacjentom zgłębiać problemy, szukać rozwiązań oraz poznawać swoje zasoby poprzez metody aktywne. To podejście integruje odgrywanie ról i dynamikę grupową, pomagając uzyskać szerszą perspektywę dotyczącą problemów emocjonalnych, konfliktów i innych trudnych obszarów w bezpiecznym, zaufanym środowisku. W terapii indywidualnej stosuje się monodramę

DLA KOGO PSYCHODRAMA?

Udowodniono, że psychodrama pomaga w ekspresji silnych emocji i uczuć. Z drugiej strony może być również pomocna w pracy nad lepszym ich zarządzaniem i rozumieniem. Dzięki położeniu akcentu zarówno na ciało i działanie, jak i emocje i myśli, podejście to uznaje się za technikę holistyczną, pomocną w szerokim zakresie problemów. Osoby doświadczające trudności w relacjach, funkcjonowaniu emocjonalnym czy społecznym, po przebytych doświadczeniach traumatycznych, nieprzepracowanej żałobie mogą uzyskać pomoc dzięki psychodramie.

Podejście to może być również korzystne dla pacjentów z diagnozą zaburzeń nastroju, osobowości czy odżywiania, jak i z problemami tożsamości i/lub negatywnym obrazem samego siebie, jako że ta technika może zapewnić im bezpieczną przestrzeń i odpowiednią formę, by opowiedzieć o swoim bólu i problemach. Daje perspektywę i możliwość wypracowania nowych sposobów radzenia sobie.

Terapia schematu (możecie spotkać się również z nazwą „terapia schematów”) to obecnie najbardziej obiecująca forma terapii, której skuteczność w leczeniu zaburzeń osobowości i innych problemów została potwierdzona w wielu badaniach.

Każdy człowiek posiada schematy pozwalające interpretować napływające do umysłu informacje. Te najważniejsze dla naszego funkcjonowania w relacjach oraz rozumienia i przeżywania siebie i świata kształtują się przede wszystkim w dzieciństwie w relacjach z ważnymi dla nas osobami. Ze „zdrowych” relacji mamy schematy pomagające nam odnaleźć się w życiu, zaś z sytuacji, w których nasi rodzice nie zaspokajali potrzeb emocjonalnych dziecka (przesadzali z czymś albo zachowywali się nie w porządku) mamy schematy, które odzwierciedlają tamte sytuacje./p>

Terapia schematu jest nastawiona na identyfikację i zmianę takich właśnie niekorzystnych schematów na zdrowsze i bardziej pomagające w radzeniu sobie w życiu. Podobnie działa terapia poznawczo-behawioralna (z której zresztą terapia schematu się wywodzi i z którą ma bardzo wiele wspólnego), ale jest kilka istotnych różnic. Główna polega na tym, że terapia schematu jest dużo bardziej nastawiona na emocje niż terapia poznawczo-behawioralna, która skupia się przede wszystkim na zmianie sposobu myślenia i zachowania.

Dla kogo jest terapia schematu?

Terapia schematu to podejście szczególnie dobre w kilku przypadkach:

• Gdy zauważasz, że masz powtarzające się problemy w relacjach – na przykład wybierasz sobie ciągle niewłaściwych partnerów, tkwisz w związku, który nie jest dla Ciebie dobry i nie potrafisz go zakończyć, pozwalasz innym aby „wchodzili Ci na głowę”, masz problemy z asertywnością, nieśmiałością, ciągle porównujesz się do innych itp.
• Gdy jakieś określone trudności ciągną się za Tobą latami – na przykład regularnie odkładasz ważne rzeczy na ostatnią chwilę, świetnie planujesz, ale nie potrafisz zabrać się za realizację swoich planów, ciągle od siebie wymagasz i trudno Ci osiągnąć satysfakcję z tego, co masz itd.
• Gdy doświadczasz silnych emocji, które trudno opanować albo bardzo łatwo „przełączasz się” z jednych emocji w inne.
• Gdy ludzie odsuwają się od Ciebie, a Ty nie rozumiesz dlaczego i myślisz, że to oni mają problem.
• Gdy masz już za sobą doświadczenie w innych rodzajach terapii, ale wcześniejsze terapie nie przyniosły pożądanych efektów.

W każdym z wyżej wymienionych przypadków najbardziej prawdopodobną przyczyną opisanych trudności są ukryte schematy, które prowadzą Cię ciągle w podobne życiowe pułapki. Drogą do zmiany i poprawy jakości swojego życia jest rozpoznanie tych schematów i zmiana ich treści na taką, która będzie dla Ciebie bardziej pomocna.

Terapia psychodynamiczna to psychologiczna interpretacja procesów umysłowych i emocjonalnych. Zakorzeniona w tradycyjnej psychoanalizie, czerpie z teorii relacji z obiektem, psychologii ego oraz psychologii self. Rozwinęła się jako prostsza i krótsza alternatywa dla psychoanalizy.

Celem terapii psychodynamicznej jest odniesienie się do fundamentów i tworzenia procesów psychologicznych. W ten sposób stara się zredukować objawy i polepszyć jakość życia.

GŁÓWNE ZASADY TERAPII PSYCHODYNAMICZNEJ

W terapii psychodynamicznej terapeuci pomagają pacjentom uzyskać wgląd w ich życie i aktualne problemy. Określają również wzorce wypracowywane przez dłuższy czas. Aby to osiągnąć, terapeuci przyglądają się z pacjentami określonym czynnikom życiowym:

• emocjom,
• myślom,
• doświadczeniom z dzieciństwa,
• przekonaniom.

Rozpoznanie powracających schematów może pomóc zauważyć, jak pacjenci unikają cierpienia i rozwijają mechanizmy obronne. Wgląd może umożliwić im rozpoczęcie zmiany tych wzorców.

Terapia Ericksonowska należy do krótkoterminowych terapii strategicznych, koncentrujących się na teraźniejszości i zorientowanych na zmiany w przyszłym funkcjonowaniu uczestnika terapii.

Terapia ta adresowana jest do osób, które zmagają się z różnymi trudnościami. Stosowane techniki pomocne są dla osób zmagających się z lękiem czy depresją, zaburzeniami w funkcjonowaniu społecznym, trudnościach z jedzeniem lub zachowaniem.

Terapeuta uruchamia zmiany poprzez wykorzystanie umiejętności i zasobów Klienta, a w przypadku terapii rodziny zasobów tkwiących w każdym z jej członków i wzajemnej relacji i sposobów współdziałania miedzy nimi. Cel terapii koncentruje się na zmianie zachowania, poszerzeniu sposobów funkcjonowania, większego zaufania do samego siebie i własnych decyzji.

W tym nurcie każdego Klienta traktuje się indywidualnie i w zależności od jego potrzeb terapeuta wybiera najskuteczniejsze metody pracy. Stosowane są także niespecyficzne techniki jak opowieści, metafory, techniki transowe, a także prowokowanie nawrotu i zachęcanie do oporu.

Podstawowe założenia, na których opiera się terapia Ericksonowska:

• koncentracja na tym co jest możliwe, a nie na tym co idealne
• każdy człowiek dysponuje zasobami, aby wydobyć się z choroby
• każde zachowanie człowieka, ma u swoich podstaw pozytywne intencje
• każdy człowiek podejmuje w danej chwili decyzje, które wydają mu się najkorzystniejsze z możliwych mu dostępnych
• każde zachowanie człowieka w jakiś warunkach i czasie jest przydatne
• tym co leczy jest obiektywny punkt widzenia
• jeśli coś jest w nieświadomości, to w tym momencie jest to najlepsze miejsce dla tych treści

Hipnoterapia Ericksona (Hipnoza) to podejście psychoterapeutyczne, które wykorzystuje trans hipnotyczny, aby pomóc pacjentowi wykorzystać własne skojarzenia psychiczne, wspomnienia i potencjały życiowe, aby osiągnąć własne cele terapeutyczne.

Hipnotyczna sugestia może ułatwić wykorzystanie umiejętności i potencjału, które już istnieją w danej osobie, ale które pozostają niewykorzystane lub słabo rozwinięte z powodu braku szkolenia lub zrozumienia.

Hipnoterapeuta dokładnie bada indywidualność pacjenta, aby wiedzieć, jakie doświadczenia życiowe, doświadczenia i umiejętności umysłowe są dostępne, aby stawić czoła problemowi.

Interwencja kryzysowa To pomoc osobom dotkniętym kryzysem lub w nagłej sytuacji znacznie przewyższającej zdolności danej osoby do poradzenia sobie z tym doświadczeniem, np. z utratą osoby bliskiej, wypadkiem, niepełnosprawnością, ciężką chorobą, przejściem na emeryturę, bezdomnością, przemocą fizyczną, psychiczną, ekonomiczną czy współuzależnieniem.